Cumartesi Anneleri 700. haftada! Bir gün mutlaka ‘Kaybedenler kaybedecek’ demek için oradayız

26.08.2018

A⁺

A^-

* Babanızın kaybedildiği yıl, Cumartesi Anneleri’nin de Galatasaray Meydanı’nda toplanmaya başladığı yıl. Siz henüz 12 yaşındaydınız 1995’te ama babanızın götürülmesinden önce ailede konuşulur muydu Cumartesi Anneleri? Bilinir miydi?

– Annemin değil ama babamın bilgisi varmış, yıllar sonra öğrendim. Anneme, “Başıma bir şey gelirse İHD’ye git” dediğini biliyorum. Dolayısıyla Cumartesi Anneleri’ni de biliyor olmalı. Annemin okuma-yazması yoktu, Türkçe bile bilmezdi. Babam onu hazırlamış olmasaydı, nereye gideceğini bilemezdi.

* Son zamanlarda evin içinde bir huzursuzluk, gerilim, endişe hissediyor muydunuz çocuklar olarak?

– Lice’de köyümüz yakıldıktan sonra Diyarbakır’a göçtük. Babam cezaevine girdi 3.5 yıl. Çıkınca Diyarbakır’da da kalmak istemedik ve İstanbul’a göçtük. Köyden bir bavulla çıkıp Diyarbakır’da yeni bir hayat kurmaya çalışmıştık. İstanbul’a da her şeyi geride bırakıp bir bavulla geldik. Avcılar’da bir bodrum katına yerleştik önce. Güneş görmezdi. Durumumuz yavaş yavaş düzeldikçe babamın kaybedildiği o bahçeli eve taşındık. Her şey iyiye gitmeye başlamıştı, yeni eşyalar alınmıştı. Hayatımız yoluna giriyor, bir şeyler onarılıyor gibiydi. Hepimiz yeniden bir aradaydık. Babamın son zamanlarda tedirgin olduğunu hissetmiştim. Politik bir adamdı sonuçta, insanların kaybedildiğinden haberi vardı.

Cumartesi Anneleri 700. haftada Bir gün mutlaka ‘Kaybedenler kaybedecek’ demek için oradayız

Babam silahlanmayı kabul etmedi

class=’cf’>

– O da vardı tabii. Annemin TV haberindeki bir görüntüsü aklımdan hiç gitmez mesela: Saçlarından tutup yerlerde sürükleyerek gözaltı aracına bindirdiler ve aracın içine de gaz sıktılar. Annem yukarıdaki camı açmış, oradan “Nefes alamıyorum” diye bağırıyordu. Sonunda Cumartesi Anneleri ara vermek zorunda kaldı Galatasaray Meydanı’ndaki buluşmalara. Başınıza gelenler, sizin ve kardeşlerinizin kimliğini belirlemiş olmalı. Nasıl değiştirdi bu acı sizi?

– İHD benim için çok önemli ve her şeyin üzerinde bir yer haline geldi. Sadece kendimiz için değil, başkaları için de mücadele etmeyi, haksızlıklara karşı çıkmayı burada öğrendik. İnsanlar için bir şey yapmak bana iyi geliyor. Vicdan öğrenilen bir şey bence. Tanık olduğum hiçbir haksızlığa susamam mesela. Böyle öğrendik.

* Kendinizi yorgun hissettiğiniz olmuyor mu?

– Yorgunluk değil de, yetememek hissi üzüyor bazen. Bir kere bu yüzden psikoloğa bile gittim. Bir sürü şeye tanık oluyorum ve yetişemiyorum. Çünkü sürdürmem gereken bir hayatım da var. Kendi işyerimi açtım, eşim var, çocuğum var… Annem de benzer bir mücadele verdi ve ister istemez çocukları geride kaldı. Üstelik onun beş çocuğu vardı. Türkçe öğrendi, okuma-yazma öğrendi. Biz o eksikliği yaşadığımız için aynı şeyi oğlum yaşamasın diye çaba harcıyorum.

* Cumartesi Anneleri’nin 500. hafta bildirisi babanızla ilgiliydi. 700. haftaya geldik. Aradan geçen sürede değişen bir şey oldu mu?

– Hiçbir değişiklik yok. O bildiriyi yeniden yazsak, noktasına dokunmak gerekmez. AİHM babamın dosyasında, Türkiye’yi yaşam hakkı ihlalinden mahkum etti. Türkiye etkili soruşturma yapmayı taahhüt eden sözleşmeyi imzaladı. Buna rağmen tek bir somut adım atılmadı.

Beyaz Toros’lar geri gelmeyecek, biz varız

* Babanız Cumartesi Anneleri dendiğinde akla gelen ilk isimlerden. U2 albüm kapağında ondan bahsetti, Türkiye konserinde adını andı. Onu böyle sembol haline getiren nedir?

– Babamın bütün dünyada duyulmasının sebebi annemin mücadelesi. Sadece Türkiye’de değil, Avrupa’da bile panellere katıldı, babamın hikâyesini anlattı. Kim çağırdıysa, derdini nerede anlatabilecekse…

* Galatasaray Meydanı’nda size gösterilen ilgide bunca zaman bir değişiklik oldu mu?

– Patlamalardan sonra güvenlik gerekçesiyle etrafımızı polis kordonuna almaya başladılar. Aramadan geçip oturabiliyorsunuz. Bu da halkla aramızda bir bariyer oluşturdu. Ama bariyerin yanında durup merak edip yaklaşanlara bilgi veriyoruz. Bazısı içeri girip bizimle oturuyor. Özellikle genç nüfus… Bu anneler mücadeleye başladığında o çocuklar doğmamıştı. Bu çok önemli, umut verici.

* 2015’te dönemin başbakanı Ahmet Davutoğlu, Van’da, “AK Parti iktidardan indirilirse buralarda terör çeteleri dolaşacak, beyaz Toroslar dolaşacak” demişti. Babanız da beyaz bir Toros’la götürülmüştü. Bu sözlerin sizdeki karşılığı nasıl oldu?

– Korkmadım. Beyaz Toroslar’ın geri gelmeyeceğine inanıyorum. Artık daha güçlüyüz, yalnız değiliz. “Böyle bir şeyle korkutamazsınız, artık biz varız” diye düşündüm. Artık hiçbir şeyin üstünü kapatamazlar, buna susmayacak bir kitle var.

* Entelektüellerin desteği, katkısı nasıl? Yanınızda olduklarını düşünüyor musunuz?

– Yeterli değil. Yanımızda olmak, her cumartesi Galatasaray’a gelmek demek değil. Başka türlü katkılar da sunulabilir. Birkaç kitap, şarkı, belgesel var ama daha fazlası olmalı. Daha fazlasını yapabilseydik bu mücadele bu kadar uzun sürmeyecekti. 700. hafta için Ceylan Ertem bir şarkı seslendirdi. O da Sezen Aksu’nun şarkısıyla duymuş Cumartesi Anneleri’ni ilk kez mesela. Şimdi genç dinleyicileri de onun sayesinde duyacak anneleri.

FAİLLERİ CEZASIZ BIRAKMAK SUÇ ORTAKLIĞIDIR

* Bayramı henüz geride bıraktık. Bayramda insanlar kaybettikleri yakınlarının kabirlerini ziyaret eder. Babanız 23 yıldır kayıp ama bir mezarı yok. Nasıl bir his bu?
– İşte bunu düşündükçe daha sıkı tutunuyorsunuz. Mücadele etmenin başka yollarını arıyorsunuz. Bu yılgınlık veren bir his değil. 23 yılın sonunda hepimiz babalarımızın, eşlerimizin, oğullarımızın sağ dönmeyeceğini biliyoruz. İstediğim sadece mezarı da değil. Babamı evden alan o üç kişiyle birlikte gözaltında kaybetmeleri bir devlet politikası haline getiren herkes hesap vermeli. Son kayıplar 2001 yılında ama hiçbir hükümet “Bizim dönemimizde kayıp olmadı” deyip kenara çekilemez. Failleri cezasız bırakmak, suça ortak olmaktır.