Tek bir otelin bile olmadığı rengarenk bir kasaba: Burano (İtalya)

İsmimin anlamının gökkuşağının yedi rengi olması ve küçüklüğümden beri renklere yüklediğim anlamlardan dolayı renkler beni hep çok mutlu eder. İtalya’daki Burano öyle bir ada ki, sanki bir çocuğun eline rengarenk boya kalemleri vermişler ve canının istediği gibi boya demişler bu adayı. Yaşam alanı olamayacak kadar canlı, renkli ve özgün… Bayıldım! İşte size Burano gezi rehberi…

Fotoğraflar: Elvin Levinler, Alamy

Venedik’ten yalnızca yarım saat uzaklıkta bu ada hayal gücünüzün sınırlarını zorlayabilir.

Daha inmeden gördüğüm renklerin şaşkınlığı ve sevinciyle koşmaya başladım ve dönene kadar girmediğim ara sokak geçmediğim avlu kalmadı.

Şimdi sizi o evlerin arasında gezdirmek istiyorum.

Bu renk cümbüşüne nasıl gidilir?
Venedik’in etrafında çok fazla ada, Burano ve Murano’nun başlıca adalar olduğunu biliyordum ama oralara ulaşımın bu kadar kolay ve gitmeye bu kadar değer olduğunu bilmiyordum.

Deniz otobüsleri yani ‘vaporetto’lar zaten Venedik içinde kullanılan en temel ulaşım aracı, Burano’ya ise 20 dakikada bir kalkan vaporettolarla 35-40 dakikada püfür püfür gidebiliyorsunuz.

Ne yapılır, ne yenir?
Burano’ya adım attığınız anda bir çocuk kitabının sayfaları içinde dolaşıyor gibi bir hisse kapılabilirsiniz.

Kanalların iki yanında uzanan irili ufaklı, her biri farklı renkte oyuncağa benzeyen evler, daracık sokaklar ve geniş avlular var.

Kırmızı kareli masa örtüleri olan birkaç tane pizzacı ve birkaç tane de dondurmacı.

Etrafı hızlıca dolaştıktan sonra enerji toplamak için hoşumuza giden bir pizzacıya oturup Venedik’te yiyemediğimiz kadar lezzetli, odun fırınında pişmiş bir pizza yedik.

Attığımız her adımdan o kadar keyif aldık ki, belki de tek sıkıntımız sıcağa dayanamayıp biz yiyemeden eriyen dondurmalarımızdı.

Adayı yarım günde yürüyerek rahatça dolaşıp bitirebilirsiniz. Biz öğlen gidip yemek molası da verdiğimiz halde kanalların etrafından başlayıp ara sokaklarına kadar her köşesine girip çıktık.

Yine de fazlaca heyecanlanıp adada yaşayan lokalleri rahatsız etmemek lazım.

Ara sokaklara girdiğiniz anda çamaşırını asan, evinin önünde kahve içen veya pencerede yemek yapanlarla karşılaşabilirsiniz.

Adanın ruhuna uygun bir ruh haliyle gülümseyerek karşıladılar bizi.

Bazılarıyla sohbet etmeye çalıştık ama onlar İngilizce bilmediği biz de İtalyanca bilmediğimiz için gözlerimizin içi gülerek evrensel hareketlerle anlaştık.

Son vapura kadar zaman geçirip, adayla vedalaştık.

Zaten akşam 7-8’den sonra turistler otellerine dönerken ada sakinlerine kalıyor,.

Çünkü bu adada otel yok!

Masal kitaplarında aksilik, sıkıntı, dert, tasa pek olmaz ama yine de gerçek hayatta olduğumuzu unutmadan dikkat etmeniz gereken bazı noktalara da değinmek istiyorum:

Zamanınız kısıtlıysa veya daha hızlı ulaşmak istiyorsanız San Marko Meydanı’ndan binmektense F.te Nove’den binmenizi tavsiye ederim çünkü arada bir saat fark ediyor.

Vapurda püfür püfür manzara da nefis deyip yolunuzu uzatmayı tercih de edebilirsiniz tabii…

Eğer adada bir şeyler yemeyi planlıyorsanız henüz acıkmadım deyip de 4’ü geçirmeyin çünkü yemek yenecek yerler o saatlerde kapanmaya başlıyor.

Orada yaşayan insanlar için bir yer bulunur elbet diye düşünebilirsiniz ama küçük işletmelerin hepsi günlük gelip giden turistlere yönelik ve güneş batmaya yakın dükkânlar da kepenklerini indiriyorlar.

“Burayı çok sevdim, son vapur da gitsin ben burada kalayım” diye planınızı bozup alternatif planlar yapmayın çünkü otelde konaklayabileceğiniz bir yer yok.

Tek çare Venedik’e dönüp geri gelmek.

Mecbur güneşin altında dolaşacağınız için hafif kıyafetleri, şapkanızı, suyunuzu ve güzel fotoğraflar çekmek için telefonunuzu, makinenizi ve şarj aletlerinizi unutmayın.

Renkleri bu kadar çok seven biri olarak burası hayal ürünüm gibiydi.

Daha önce Venedik’e geldiğim halde gitmemiş, adını duysam da bu kadar çok seveceğimi tahmin etmemiştim.

Günlerce kalmak isteyeceğim veya defalarca kez daha gitmek isteyeceğim bir yer değil belki ama hayatımda hiç unutmayacağım yerlerden bir tanesi.