Eminönü’nden 81’e bindik: Ayastefanos havası

— 1988’de açılmış Ogün. Ohannes Bey, Kumkapılıymış. 15 yaşından sonra Yeşilköy’e gelmiş. Doğma büyüme buralı Garo Bey’e 50 yılda semtin nasıl değiştiğini de soruyorum: “Çocukluğuma göre kötü değişti. Herkesin birbirini tanıdığı bir mahalleydi burası. Ama tabii popüler bir yer; deniz kıyısında, merkeze uzak değil, havaalanına yakın; dolayısıyla kalabalıklaştı, çehre değişti. Fakat mesela sahil güzel oldu. Piknikçilerden şikâyet ediliyor çok ama her yerde var bu. Bizim Yeşilköylü olarak tek isteğimiz, buldukları gibi temiz bırakmaları. Yoksa insanlar gelecek tabii; bir ağaç altına, sahile, plaja…”

Ogün, artık Garo Nergizyan’a emanet. 

— Ogün, bir müdavim mekânı. Garo Bey, “Buraya pusetle gelenlerin çocuklarını ağırlıyoruz artık, bundan güzel bir şey var mı?” diyor gururla. Peki ne yenir burada? “Babam da öyleydi, ben de öyleyim; biz biraz muhafazakâr mezeciyiz. Geleneksel lezzeti, klasiği devam ettiriyoruz. Çirozu, lakerdayı, topiği, balık tütsülemeyi ben yaparım zaten. Marmara kıyısında ne kadar liman varsa haftada bir-iki hepsini gezerim. Yeşilköy müşterisi bilinçli bir müşteridir, mevsimi olmayan bir balığı yediremezsiniz!”

— Bir de küçük not: Ogün kuruluşundan beri yılbaşında kapalı. Garo Bey, “Yılbaşı herkesin, burada çalışanlar da aileleriyle geçirmesin mi?” diyor; insanın içine anında tatlı hisler doluyor.

— Söz konusu Yeşilköy olunca, bu okuduğunuz çok eksik bir yazı, biliyorum. Üstüne kitaplar yazılmış, daha da çok yazılması gereken bir semtten bahsediyoruz çünkü. Bilenler bilmeyenlere anlatsın, gitmeyenler mutlaka bir tur atsın, gördüklerini bize de ulaştırsın; Yeşilköy bizi bekler…

Kapıyı Adile Naşit açsa, içeriden Kemal Sunal çıksa…

— Roma Dondurmacısı’nda sohbet ederken Zekeriya Bey, 47 senedir aynı sokakta olduklarını ama eski dükkânlarının biraz ileride, bir konağın bahçesinde hizmet verdiğini anlatıyor. İşte o konağa çok aşinayız. Sanki kapıyı Adile Naşit açacak, sanki Şener Şen’in “Seni hiç sevmedim sütoğlan” diyen sesi duyulacak, sanki Kemal Sunal “Tutmayın küçük enişteyi!” diye çıkagelecek. Ya da belki Gülşen Bubikoğlu neşeyle bisikletine atlayacak, Hulusi Kentmen bıyıklarını burarak bir kahkaha patlatacak. ‘Süt Kardeşler’, ‘Tosun Paşa’, ‘Şaban Oğlu Şaban’, ‘Tokatçı’, ‘Cici Kız’, ‘Sevgili Dayım’… Ne filmler, diziler
çekilmiş bu konakta.

— Simenoğlu Konağı’nın önündeyim. Restore edilmiş, bakımlı, beyaz konaktan ve güzelim bahçesinden gözümü alamıyorum. Konağa adını veren Simenoğlu ailesiyle ilgili bilgiye ulaşamıyorum. Ama bir dönem Osmanlı aydınlarından Hayreddin Nedim (Göçen) Bey’in burada oturduğu bilinmekte. Sonra bir dönem onun oğlu Mehmet Sami Göçen de burada oturmuş olmalı ki birkaç mahalleli burayı “Sami Bey’in köşkü” diye anıyor.

— Buranın, Ayastefanos Antlaşması’nın imzalandığı bina olduğunu söyleyenler de var ama bu konuda 1894 depreminde yıkılan Dadyan ailesine ait Neriman Şah Yalısı bir adım öne çıkıyor.

— Şimdi Necla-Danış Köse çifti yaşıyor bu konakta. Daha önce de Yeşilköy’de oturuyormuş aile ama bu konağı 16 yıl önce satın almışlar. Necla Hanım, “Çok kullanışlı bir ev burası” diye anlatıyor: “Abdülhamit’in av köşküymüş. Yüksek tavanlar, geniş odalar, hamamı, piyano odası, şömine odası… Artık müstakil ev bulunsa bile bu kadar iyi düşünülmüşü yok.”

— Böyle bir evde oturmak büyük ne güzel bir histir kim bilir; hiçbir şeyi olmasa hikâyesi yeter…

81 yaşında, her gün işinin başında

Mahalleliyle sohbet ederken hep “Onu Mehmet Amca bilir, buraların en eskilerindendir” diyorlar. “Nerede bulurum onu?” diyorum, çarşıdaki Bilenler fırınını gösteriyorlar. Mehmet Bilen, çakı gibi bir 81’lik. Hâlâ haftanın yedi günü sabah 6’da dükkânında oluyor. Safranbolulu aile, 1949’da Fatih’e gelmiş. 1959’da Yeşilköy’e taşınmışlar. Seyyarda simit satmışlar bir süre, sonra fırıncılığa geçmişler. 1981’de burayı açmışlar. “Ustalar işe geceden başlar zaten. Fırıncılık işi hiç durmaz. Ekmek bu; cenazen de olsa, bayramın da, bunu alıp yiyeceksin. Unun kaliteli, ustan iyi oldu mu ekmeğin de iyi olur. Ama artık iyi usta bulmak zorlaşıyor.” Çarşıda onu tanımayan yok, keyfi yerinde. Selam alıp vererek yürüyor, bir yandan da “Ben Yeşilköy muhtarı Mehmet Bilen! Çok güzel mahalledir burası, hadise yoktur. Herkes birbirine saygılı, sevgilidir” diyor gülen sesiyle.