Doğa Rutkay: “Analık sütten ibaret değil!”

“İkiz bebelerimin doğumuyla başladı emzirme serüvenim! Belki de şans yaver gitti de bebeleri emzirebildim; ki gitmeye de bilirdi? Çok zorlandım. Kolum koptu, belim çıktı! Yastıkların üstüne koy, yan devril, çömel, uzan ikisini aynı anda emzirmezsem dünya yanacak sanki. Hep içimde; ‘Yetmiyor, yetmiyor, biri hep eksik, ona az geldi, öbürünü fazla emzirdin, diğerine yetmeyecek dertleri! Önce birini sonra diğerini emzir’ derken geçti aylar.

Ama ya sütüm olmasaydı? Anne değil miydim? Ya sütüm olsaydı da emziremeseydim? Anne değil miydim? Ya emzirdiğim halde sütüm yetmeseydi? Anne değil miydim? Ya sütüm yettiği halde bebem cılız kalsaydı? Anne değil miydim? Ya bebem tam büyürken ansızın sütüm kesilseydi? Anne değil miydim? Ya bir şeye üzülseydim de sütüm bana küsseydi? Anne değil miydim?

Analık sütten ibaret değil bence. ‘Ana’ diye sadece sütü olana denmiyor! Analık sütten çıkmış ak kaşık kadar saf, temiz, narin ve sana ait. Yavrunla senin arana ne olmayan sütün, ne kayınvaliden, ne görümcenin fikirleri, ne sütü taşan arkadaşın,ne zamanında annenin çok sütü olması ne de o yüzyıllardır dayatılan ’emzirmelisin’ baskısı girebilir! Oysa biz, sütü olmayana süt annelik yapan, azcık sütü olan anneye de bardak bardak şerbet taşıyan bir toplumun çocuklarıyız.

Hoşgörünü hiçbir zaman yitirme. Çünkü sen her halinle anasın. Üstelik anneliğin tüm hatalarıyla, kusurlarıyla,her şeyi de beceremeyişlerinle güzelsin. Emzirsen de, emzirmesen de, pompada çekip saklasan da, saklayamadan da, devam sütü versen de vermesen de! Yavrunun gözlerindekini senden daha iyi hiç kimse bilmiyor unutma!