8 Yıllık Zorunlu Eğitimden 4+4’e Geçiş ve 12 Yıllık Zorunlu Eğitim Tartışması: Türkiye’de Eğitim Politikalarının Izleri

28 Şubat 1997 sürecinde meslek liseleri ve imam hatip ortaokullarının önünü kesecek şekilde başlatılan 8 yıllık kesintisiz zorunlu eğitim uygulaması, eleştirel bir bakışla hatırlanıyor. Tekin, bu düzenlemenin amacını, meslek liseleri ile imam hatip ortaokullarını kapatmaya yönelik bir dayatmacı yaklaşım olarak nitelendiriyor ve 4+4 olarak ikiye bölünmüş bir eğitim sürecinin o dönemin demokratikleşme çabaları içinde anlamlı bir adım olduğunu vurguluyor.

Bir yandan 28 Şubat koşulları ve altyapı eksiklikleri nedeniyle okullaşma oranlarının düşüklüğünü işaret eden Tekin, 2002 sonrası Türkiye’nin derslik sayısında artış ve öğretmen kadrosunun büyümesiyle uluslararası ortalamaların üzerine çıkan bir eğitim sistemi kurduğunu ifade ediyor. Bu süreçte, öğrencilerin OECD gibi uluslararası göstergelerde eğitim olanaklarına sahip olması mümkün hale geldiğini dile getiriyor.

Tekin, 12 yıllık zorunlu eğitim tartışmasının güncel toplumsal ve teknik ihtiyaçlar ışığında nasıl ele alınması gerektiğine değiniyor. Çarpıcı noktalar olarak, bazı kesimlerin farklı gerekçelerle tartıştığı bu konuya yönelik üç ana hedef belirliyor: uluslararası göstergelerin altına düşmemek, kamuoyundaki eleştirileri azaltacak iyileştirmeler yapmak ve 2011 öncesi antidemokratik uygulamalara zemin hazırlayacak adımlar atmamak. Bu çerçevede, kamuoyunda 12 yıllık sürenin azaltılmasına yönelik görüşlerin ağırlık kazanması halinde hükümet olarak bir karar alınacağı ve bu kararın paylaşılacağı mesajını veriyor.