Gölgenin İçinde: Koruma Mesleğinin Sessiz Direnişi ve Zihnin Disiplini

Gözlerin önünde ama görünmez olan bir dünyada, görevler her an tetikte tutulur. Koruma mesleği, dışarıdan bakıldığında zarif bir ciddiyet gibi görünse de aslında yoğun bir stres, yalnızlık ve sarsılmaz sadakatle örülmüş bir yaşam biçimidir. Aydoğan YÜCE ve Şakir KURTER’in birlikte yürüdüğü bu yol, 25 yıl boyunca devletin en kritik isimlerini korumakla geçti. Cumhurbaşkanları, bakanlar, uluslararası konuklar… “Görünmeden var olmak” kuralı, tek bir saniyeyi bile dalgın geçirmemeyi öğretti.

Bir ömür boyunca gölgenin gölgesinde yaşamak, tehlikenin tam ortasında sakin kalmayı gerektirir. Emekli emniyet mensubu Çetin Karayazı da aynı çizgide ilerledi: devletin yüksek düzeylerinde görev yapıp şimdi iş dünyasına uzanan bu ‘sessiz meslek’ üzerine konuştuk. Tehlikenin nabzında yaşamak, bir anda nasıl şekil değiştirdiğini ve neyi savunduğunu anlamanın anahtarı oldu. 25 yıl boyunca devletin en üst kademelerinde görev aldınız. Bu mesleğe nasıl adım attınız? sorusuna karşılık, Hassas Bölgeler Koruma Şube Müdürlüğü’ndeki başlangıç, ardından Başbakanlık ve Güvenlik dairelerindeki görevler, en son Devlet Büyükleri Koruma Şube Müdürlüğüyle devam eden bir kariyeri anlatır. İlk yıllar heyecanla karışan korkuyu, olgunlukla susmayı öğrenmenin süreci olarak özetlemek mümkün.

Güç, gösteriş değildir; egoyu bastırmanın sanatıdır bu iş. Bir olay anında önce öfke değil, koruma geleneği öne çıkar. Saniyelerin santimlerinde karar veren bir refleks yoktur; sezgi ve soğukkanlılık vardır. “Güçle görünürlük” yerine “kullanışlı sessizlik” tercih edilir. Bir tehdit algılandığında, kalp hızlanır ama yüz ifadesi bozulmaz; bilinçli bir sakinlik, operasyonun temelidir.

Bir açılış töreninde karşılaşılan beklenmedik durum, en klasik örneklerden biridir. Bakanı güvenli alanlara almak için gösterilen tepki, aslında görevin doğasının ne kadar provokatif ve aynı zamanda incelikli olduğunun kanıtıdır. Bu meslekte en ağır yükler, gece yarıları ikinci kez düşünmeden başlayan nöbetlerdir; aile içi yaşam da bu yoğunlukla şekillenir. Eşin ve çocukların fedakârlıkları olmadan bu yola devam etmek mümkün değildir. Ailenin sabrı bu yüzden en görünmez fakat en temel güçtür.

Koruma mesleğinin toplumsal algısı çoğu zaman mesafeli ve soğuk olarak görünse de içgüdüsel insani yön her zaman öne çıkar. Duyguları yüzüne yansıtamamak, güvenlik için gerekli bir zorunluluktur; bu yüzden dışarıdan bakış bazen yanıltıcıdır. Korkuyu evcilleştirmek, bu mesleğin öğretisi haline gelir; korku tekil değil, yol gösterici bir öğretmendir. Her olay sonrası, hayatına yeni bir satır ekleyen bir derinleşme yaşanır.

Emeklilik sonrası dijital ve fiziki tehditlerin karıştığı yeni bir güvenlik arenasına giren Karayazı, aynı disiplini sürdürür: önden görmek ve planlamak. Özel sektörde güvenliğin bir strateji olduğu bilinciyle çalışır; tehditler artık sadece sahnede değil, ekranda, veride ve iletişimde de görünür hale gelmiştir. Bu fark, devletin disiplini ile özel sektörün iletişimi arasında köprü kurar: gölge hâlâ var, ama artık sivil bir yüzle. Planlama eksikliği bugün özel güvenlikte en büyük boşluk olarak vurgulanır.

Güç dengesi değişse de koruma sanatı değişmez: insanı okumak, tehlikeyi öngörmek ve sessiz bir güvenlik ağı oluşturmak. Kadın-erkek farkı bu meslekte belirleyici değildir; her iki cinsiyet de farkındalığın ve dikkatli davranışın en güçlü örneklerini sunar. Yalnızlık, bu işin dramatik yönü olarak kalır; kalabalıklar arasında sessiz kalmak ve arka planda çalışmak, emeğin görünmezliğidir. Genç güvenlik adaylarına verilen mesaj ise net: sabır, egoyu bırakmak ve sessizliğin gücünü benimsemek. Silah güç değildir; karakter, gerçek güçtür. Bu meslekte ödül, sessizliktir.

Çetin Karayazı bugün sivil bir hayat sürerken bile, gözleri çevreyi taramaya devam eder. Ona göre ışık, başkaları için yanarken, gölge her zaman oradadır ve koruma, görünmez olanı görünür kılma sanatıdır.